مسابقه برای عملیاتی کردن پهپادهای خودگردان «یار وفادار» با نزدیک‌شدن به سال ۲۰۲۶ سرعت زیادی گرفته است؛ نیروی هوایی ایالات متحده در آستانه اتخاذ تصمیمات حیاتی تولید قرار دارد، استرالیا توانمندی‌های رزمی با سلاح‌های زنده را به نمایش گذاشته و برنامه‌های رقیب در اروپا و آسیا به‌سرعت بالغ می‌شوند.

نیروی هوایی ایالات متحده به تصمیم تولیدی در سال مالی ۲۰۲۶ چشم دوخته است

نیروی هوایی ایالات متحده در مسیر اتخاذ یک تصمیم تولید رقابتی برای اولین مرحله از برنامه Collaborative Combat Aircraft (CCA) در سال مالی ۲۰۲۶ قرار دارد و برنامه‌ریزی شده است که پیش از پایان این دهه قابلیت کاملاً عملیاتی را به کار گیرد.

پس از پروازهای موفق اولیه هر دو نمونه اولیه مراحل اول در ۲۰۲۵، این نیرو اکنون یک گام به تصمیم نهایی تولید نزدیک‌تر شده است. YFQ-42A از General Atomics و YFQ-44A از Anduril Industries هر دو وارد آزمایش‌های پروازی شده‌اند و داده‌های عملکردی حیاتی تولید کرده‌اند.

F-22 Raptor اولین سکوی عملیاتی خواهد بود که CCAs را کنترل می‌کند، و سیستم‌های کنترلی جدید مبتنی بر تبلت قرار است از سال مالی ۲۰۲۶ نصب شوند. این ابتکار ۱۵ میلیون دلاری رپتورها را که با کد رزمی تجهیز شده‌اند بازتجهیز خواهد کرد تا به‌عنوان کنترل‌کننده‌های هوابرد برای سامانه‌های خودگردان عمل کنند.

فرانک کندال، وزیر نیروی هوایی، انتظار دارد که در جریان پنج سال آینده بیش از ۱۰۰ فروند CCA را در قالب Increment 1 سفارش دهد، و این نیرو در نهایت هدف‌گذاری کرده است که ناوگانی بیش از ۱۰۰۰ فروند هواپیما را همراه با F-22s، F-35s، جنگنده آینده Next Generation Air Dominance (NGAD) و سکوی‌های راهبردی تشکیل دهد.

{{AD}}

استرالیا به نقطه عطف تاریخی رزمی دست یافت

برنامه MQ-28 Ghost Bat استرالیا در دسامبر ۲۰۲۵ یک نقطه عطف را رقم زد و نخستین هواپیمای خودگردانی شد که درگیری تسلیحاتی هوا به هوا با موشک AIM-120 را تکمیل کرد.

در این درگیری، MQ-28 همراه با یک Boeing E-7 Wedgetail و یک F/A-18F Super Hornet برای درگیر شدن با یک هدف هوایی همکاری کردند، و پهپاد پیش از نابودی موفقیت‌آمیز هدف از E-7A مجوز دریافت کرد.

توسعه قابلیت هوا به هوا کمی بیش از هشت ماه طول کشید، که با تصمیمی در نمایشگاه هوایی Avalon در مارس آغاز شد. اپراتور در طول پرواز تنها چهار فرمان اصلی صادر کرد: برخاستن، انجام گشت هوایی رزمی، تعهد به رهگیری، و اجازه مسلح‌سازی و شلیک.

پس از این موفقیت، کانبرا یک قسط سوم به ارزش AUS $754 million را برای هفت پهپاد اضافی — شش فروند Block 2 و اولین فروند Block 3 — تصویب کرد تا از قابلیت عملیاتی تا سال ۲۰۲۸ پشتیبانی کند. انتظار می‌رود نوع Block 3 دارای یک آشیانه داخلی سلاح باشد تا ویژگی‌های رادارگریزی حفظ شود.

{{AD}}

برنامه‌های اروپایی با پیچیدگی‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کنند

چشم‌انداز پهپادهای یار وفادار در اروپا همچنان پراکنده اما با نزدیک‌شدن به ۲۰۲۶ روزبه‌روز فعال‌تر می‌شود. Airbus آلمان و Saab سوئد در حال مذاکره برای توسعه یک پهپاد یار وفادار پیشرفته برای هواپیماهای Eurofighter Typhoon و Gripen هستند، که جدا از برنامه مشکل‌دار Franco-German-Spanish Future Combat Air System (FCAS) دنبال می‌شود.

BAE Systems تأیید کرد که قصد دارد یک نمونه نمایشی Autonomous Collaborative Platform را در ۲۰۲۶ به پرواز درآورد تا از برنامه مشترک UK-Italy-Japan Global Combat Air Programme (GCAP) پشتیبانی کند، هرچند نیازمندی‌های خاص پلتفرم هنوز در دست ارزیابی است.

Mitsubishi Heavy Industries ژاپن دو مفهوم CCA را در Japan International Aerospace Exhibition 2024 رونمایی کرد، از جمله یک طرح شبیه موشک با نام Affordable Rapid Prototype Missile Drone Concept 20X و یک پهپاد تاکتیکی با عملکرد بالا، که نشان‌دهنده تعهد توکیو به تیم‌سازی انسان-غیرانسان برای GCAP است.

عرصه اروپایی با عدم قطعیت روبه‌روست، زیرا برخی ناظران اکنون FCAS را عملاً مرده می‌دانند و آلمان ممکن است به GCAP یا توسعه مستقل پهپاد یار وفادار روی بیاورد.

{{REC}}

توسعه سریع چین، رقابت را تشدید کرده است

توسعه هم‌زمان چین از چند سکوی نسل ششم و سیستم‌های پشتیبان یار وفادار رقابت جهانی را به‌طور چشمگیری تسریع کرده است. یک نمونه اولیه سوم J-36 در تاریخ December 25, 2025 دیده شد که شامل بهبودهایی بود که بر ماندگاری، مدیریت حرارتی و یکپارچه‌سازی تیم‌سازی انسان-غیرانسان تمرکز داشت. 

تصاویر ماهواره‌ای ژوئن ۲۰۲۵ از پایگاه Yangfang در نزدیکی پکن مجموعه متنوعی از هواپیماهای بدون سرنشین را نشان داد، از جمله پنج طرح بدون سکان دم که قبلاً شناسایی نشده‌ بودند، که نشان‌دهنده رونمایی قریب‌الوقوع از قابلیت‌های جدید یار وفادار است.

احتمالاً جنگنده پنهانکار دو صندلی J-20S چین وارد خدمت عملیاتی PLAAF شده است، که بدنه بازطراحی‌شده‌اش جایگاه یک خدمه دوم را فراهم کرده که مسئول کنترل پهپادهای یار وفادار است. این تغییر نشان‌دهنده گرایش به سوی قدرت هوایی قابل مقیاس، توزیع‌شده، مبتنی بر تیم‌سازی انسان-ماشین و گله‌های پهپادی است.

بیشتر بخوانید: نمونه‌های اولیه جنگنده نسل ششم «بدون دم» چین

ارتش آمریکا وارد میدان می‌شود

بازوی هوانوردی ارتش ایالات متحده با صنعت و فرماندهی‌های حوزه در Indo-Pacific و اروپا همکاری کرده است تا نیازمندی‌هایی برای برنامه پهپاد یار وفادار آینده تدوین کند، و آزمایش‌هایی برای اوایل ۲۰۲۶ برنامه‌ریزی شده است.

هر CCA ارتش احتمالاً خود حامل تسلیحات پرتاب‌شونده خواهد بود، که دامنه عملیات را به محیط‌های پرخطرتر گسترش می‌دهد و امکان تشکیل تیم‌های سرنشین‌دار-بدون‌سرنشین را فراهم می‌کند که توانایی اجرای تاکتیک‌های پیچیده و انعطاف‌پذیر را دارند.

{{AD}}

رقابت صنعتی تشدید می‌شود

فراتر از پیمانکاران اصلی که قبلاً انتخاب شده‌اند، چشم‌انداز رقابتی همچنان در حال تحول است. Northrop Grumman در دسامبر ۲۰۲۵ Project Talon را رونمایی کرد که دارای سازه‌ای کاملاً کامپوزیتی است که 1,000 pounds سبک‌تر و 50 per cent قطعات کمتری نسبت به پیشنهاد CCA Increment 1 آن دارد.

Skunk Worksِ Lockheed Martin پهپاد جنگی پنهانکار Vectis را اعلام کرد که اولین پرواز آن برای ۲۰۲۷ برنامه‌ریزی شده است، در حالی که General Atomics اشاره کرده است که پهپاد Longshot آن تحت قرارداد DARPA می‌تواند با نیازمندی‌های Increment 2 سازگار باشد.

{{AD}}

۲۰۲۶: سال تعیین‌کننده

تلاقی تصمیمات تولیدی آمریکا، پروازهای نمایشی اروپایی، ادامه آزمایش‌های عملیاتی استرالیا و احتمال رونمایی‌های چین، ۲۰۲۶ را به سالی سرنوشت‌ساز برای هواپیماهای رزمی مشارکتی تبدیل کرده است. برنامه‌هایی که قابلیت عملیاتی، مقرون‌به‌صرفگی و تیم‌سازی مؤثر انسان-ماشین را نشان دهند احتمالاً برای دهه‌ها نبض نبرد هوایی را تعیین خواهند کرد.

برنامه CCA در دو سال نخستش بیشتر از مجموع هزینه‌های شش پروژه پیش‌نیاز در دهه گذشته هزینه خواهد کرد، که بر اولویت راهبردی اختصاص‌یافته به این قابلیت توسط نیروهای هوایی غربی که به دنبال ایجاد حجم مقرون‌به‌صرفه برای مقابله با رقبا هم‌رتبه هستند، تأکید می‌کند.

همان‌طور که یک مقام ارشد USAF اشاره کرد، گذر از مفهوم تا پرواز در زمان رکورد نشان می‌دهد که این یگان می‌تواند زمانی که موانع برداشته شوند و تلاش‌ها حول نیازهای رزمنده هماهنگ شوند، با سرعت قابلیت رزمی را ارائه دهد. اکنون این سؤال مطرح است که آیا تولید، یکپارچه‌سازی و به‌کارگیری عملیاتی می‌توانند این شتاب را در طول ۲۰۲۶ و پس از آن حفظ کنند یا خیر.